əsnəmə

«Əsnəmək»dən f. is. Darıxanda adamı əsnəmə tutar. – Əsnəmə, gərnəşmə əl çəkməz, çıxar guya canın; Hansı pünhanındadır bu aşikarın ləzzəti? Ə. N.. Mövlamqulunun nəfəsi yavaş-yavaş genişlənir, onu əsnəmə tuturdu. S. R..